تمجید شامل دو بخش است: آنچه ما به دانش‌آموز و آنچه او به نوبه خویش به خود می‌گوید. گفتار ما باید نشان دهد که از کوشش‌ها و کمک‌ها، کارها و موفقیت‌های دانش‌آموز چه چیزی را دوست داریم و چه چیزی را مورد قدردانی قرار می‌دهیم. آن وقت خود دانش‌آموز درباره خودش نتیجه گیری می‌کند. اگر اظهار نظرهای ما ردویدادها و احساس‌ها را واقع بینانه و همراه با قدردانی توصیف کند، نتایجی که دانش‌آموز درباره خودش به دست می‌آورد، نتایجی مثبت و سازنده خواهد بود.
مارسیا، دانش‌آموز دوازده ساله، به خانم معلم کمک کرد تا کتاب‌های کتابخانه کلاسشان را سرجایش بگذارند. خانم معلم از تمجید خود شخص پرهیز کرد. مثلاً نگفت: « تو کار خوبی انجام دادی.تو آدم سخت‌کوشی هستی. تو کتابدار خوبی هستی.» به جای آن، کاری را که مارسیا با موفقیت انجام داده بود، توصیف کرد: « حالا همه کتاب‌ها منظم شد. بچه‌ها هر کتابی را بخواهند خیلی راحت می‌توانند پیدا کنند. کار سختی بود. اما تو انجام دادی. ممنونم.» گفتار خانم مفلم مبتنی بر قدردانی و شناخت بود، به مارسیا فرصت داد تا خودش نتیجه گیری کند: « خانم معلم کاری را که من انجام دادم دوست دارد. من کار را خوب انجام می‌دهم.»
.
نکات کلاسداری خود را برای ما ارسال کنید.
